Kiyam et,ey insan uyan Şiiri - Kemal Tekir

Ben bir pir-i faniyim,
Ozanım ,yazar,şairim.
Yoktur, makamım ,
mevkim
Şanım,şöhretim,
etiketim,
Sırdaşım,sazım benim,
Kağıdım,defterim,
kalemim.
Sevgidir,aşktır, ilimdir,
Allah'tan niyazım benim.
Yoktur, olamaz kimseye,
Garazım,kinim benim.
Severim yaratılanı,
Yaradan'ın hatırına,
Kemale ermek için,
Çıktım, uzun yolculuğa.
Hak aşkıyla yana, yana,
Yandım,piştim ben
hayat ta.
Kirdim nefsimde putları,
Yıktım,dogmalari tabuları,
Aştım bütün sınırları.
Şimdi,hiçlik makamının,
Tadını çıkarıyorum şu anda.
Giremez hiç kimse,
Yaradanla arama.
Nefsime gem vuralı,
Yıllar oldu hayat ta.
Akıl,gönül, nefs,arasında,
Çalışıyorum dengeyi sağlamaya.
Kulluk etmem kula asla,
Kulluğum,yalnızca,
Allaha.
Allahım beni ne merte
Ne de namerte,
Muhtaç etme bir daha.
Onlarla olan dersimi,
Aldım ben fazlasıyla
Yaşadığım hayat ta.
Bundan sonra, eşyaları yerine,
İnsanları hak ettikleri yere
Koyarım ben hayat ta.
El ,etek öpmeyi,
Kula ,kulluk etmeyi
Zul sayarım hayat ta.
Korku,kaygı iklimine,
Dedim çoktan elveda .
Hangi çılgın zincir vuracakmış,bana,
Şaşarım onun aklına.
Ölümsüz değil faniyiz,
Hepimiz de hayat ta,
Ölüm yok oluş değil,
Uyanıştır,arif olana.

Kemal Tekir
Eğitimci,şair, yazar.