Kıyâm/et! . Şiiri - Mecit Aktürk

Yâri Allah olanın gözünde yaşı olmaz!
Tevekkülü bilenin gam ile işi olmaz!
İyi amel et, unut; boşa uğraşı olmaz!
Cahil, cürmü yanına kâr kalır etse de zân
Gün gelip kurulacak yüce divânda mîzan.

Varsın şeytan beklesin kurarak binbir tuzak
Akleden aslâ kanmaz; kalmaz Rabbinden uzak
Ek tohumu toprağa Rahmeti Hakk'a bırak!
Bulutlara geldi mi "KÛN" denen yüce fermân
Başaklar baş eğerler, dâneyi besler her an.

Takılsan da geçerken feleğin çemberinden
Ayırma kulağını Resûl'ün minberinden!
Dert yanma, yaka silkme, yakınma kaderinden!
Tevekkül ile diner, dağılır is, pus, duman
Hakk'tan gelene rızâ; budur hakîki îman!

Bezm-i elest'ten beri secdeler diz bekliyor
Saşırdıysan yolunu Resûl'den iz bekliyor
Rabbin her dâvetinde kıbleye yüz bekliyor
Ferâsetli göz için âkıbet ayan beyân!
Unutma! Üryân geldin, gidersin yine üryân...

Kibiri dağlar aşan etse de Hakk'kı inkâr
Bir tek Hünkâr var! Allah! O'dur gerçek Hükümdâr
Suç olan hata değil günahta inat, ısrar!
Sanma ki çok, vakit dar; savurma etme ziyân
Tövbe avuç bekliyor! Musallaya bak, uyan!

Hazân esip düzüne yol çıkmadan bayıra
Ver sana verilenden, elin gitsin hayıra
Konar birgün âniden ecel kuşu çayıra...
Ömür "son"a kurulu, geldiğinde "o" zaman
Davetsiz misafirin ne af dinler, ne aman!

Nanköre zor gelse de nimetler için şükür
Can bedenden uçunca gireceği yer çukur!
Kâinât sayfa sayfa; elif'i bilen okur...
Âh kulaklar bir duysa! Ölüler feryâd figân
Kıyâmet var! Kıyâm et! Gel, inâd etme, inan!