Kıyam'et Şiiri - Rabia Bulduk

Döngü kendine dönüyor yine usanmadan.
Kadın, o gün kendine gelmeyi unutuyordu.
Bak güneş dünyanın çarpık bacaklarına sarı etekler dikmeye Başlıyor doğudan
Yoruldukça eksiliyor
Ve batı çıplak kalıyor durmadan.
Dert içinde dert peyda oluyor bu saatlerde kadına
Onları çayına atıp nasıl da yudumluyor, ah.
Sahi acaba evren elemlerini nereye biriktiriyordur bunca zaman?
Dünya bunu haber yapmaz ama
Ölü gezegenler doğururmuş uzay
Ve bu yüzden asırlardır göktaşı döker hiç susmadan.
Fikrimce bir kadını da
Ya doğmamış hayaller
Ya da yarım kalmış adamlar yıpratıyor her zaman.
Ay uzaktan izlerken mavi gözlü devini
Hepimiz kederin üvey çocuklarıyız diyor
Ve zehrini mısralara ufalıyor kadın, ah.
Bunu duyuyor yaşlı ozon
Baksana deri tabakasını nasıl da tırnaklıyor acıdan.
İnsan;
Bunu rüzgar sanıp haya perdelerini havalandırıyor utanmadan.
Bugün
Döngü yine kendine dönüyordu usanmadan.
Ve elbette günü gelince aldatılacağını biliyordu.
İnsan buna kısaca kıyamet diyordu.
Bakın uzaklarda bir kadın
Çayını ufalıyor,
Şiirini yudumluyor sabaha karşı.
Ama kendine gelmeyi unutuyordu.
Kısaca ölüm diyordu buna insan
Kadının kıyameti kopuyordu bugün,
Ve baksanıza tüm dertleri çıplak kalıyordu güneş batmadan.