Kıvrımtı Şiiri - Ahmet Baris Ay

Bence herkesin bir kulisi var ama kapısı kilitli olunca aynı karakterde oynamaya devam etmek zorunda kalınabiliyor. Sahne, koltuklara oradan da sokaklara taşıyor.

Kim kötü olmak ister ki? İyi insan olmanın kontenjanı var sanki, bir kere kötü oldun mu, iyilik yapmak için açık pozisyon bulamıyorsun, bulsan bile işe alınmıyorsun. Daha sonra anlıyorsun iyiliğin de bir şirket olduğunu, hem de “limited”.

Ahlak da pahalı bir giysi. Pahalı muhitlerin her türlü sarsıntıya dayanıklı binalarının “cosy” odalarında, “cool” gardroplarda asılı duran bir giysi. Her türlü sevmenin ve sevişmenin ardından alınan duştan sonra giyilen rahat bir giysi.

Duş farzıdır bu dinin. En çok korkulan şey kötü kokmak.

Ne çok şey biliyorlar. Öğrenip öğrenip üzerimize kusuyorlar. Bil bil bil doymuyorlar. Bir kelime daha öğrenirlerse, bir dilimi daha eksiliyor ekmeğimin. Bu muydu bu çok övülen merak?

Sokakta kalan her açıdan çırılçıplak.

O elit insan insanlığın nesi oluyor? Hani şu dünyayı, insanlığı kurtarmak isteyen yüce insan. Hani hep dünyalığını kurtaran şu insan.

Kötülerin en kötüsü melek, iyilerin en iyisi şeytan.