Kıvırcık Saçlı Kadın Şiiri - Yasemin Sezer

Kıvırcık saçlı kadını sevdiler.
Hem de çok.
Kadınlığını siyah çantasında taşırdı.
Evden çıkarken cebine okaliptüslü bir şeker atardı her sabah.
İlk sigara bitiminde atardı ağzına
Vapurun açık hava müzesinden seyrederken İstanbul’unu.
Asla kadın olamayan İstanbul’unu...
Her mevsimi ilk aşkın öpücüğüyle kucaklar.
Her mevsimin ilk meyvesini mutlu bir dilekle tadardı.
Kadınca bakamazdı bir türlü.
Ya da o öyle sanardı.
Hep bohemdi bu kadın.
Bohemliği gözlerinde saklı, buğulu bakardı.
Buğulu da görürdü.
Sivrilikler hep yuvarlanır,
Şirinleşirdi gözünde.
Güller hep dikensizdi.
Yazılar yazardı vapur köşelerinde,
Otobüste, kafelerde, yolda yürürken, yatakta uyurken.
Kalemli, kalemsiz...
Kedileri severdi kıvırcık saçlı kadın.
Onlarla uyurdu çoğu kez.
Mırıldanmak isterdi.
Başaramaz, mırıldanan kedilerin ninnileriyle uyurdu
Huzurlu huzurlu...
Kolay üşürdü. Kolay yılmazdı.
Üşümeyi severdi.
Titrerken nefesini duyardı.
Herkesi severdi kadın, her şeyi...
Sevgisine aşıktı çoğu.
O “aşık” olamazdı.
Sevgi avuçlarından aksa da aşık olamazdı.
Aşk çok büyük, çok büyüktü
Ya da bir o kadar da küçük.
Aşk balonunda uçardı da dışarıdan göremezdi.
Damarında dolanan bir hücreydi de yerini bilmezdi.
Kadın çok sevildi, sevemediği hiç olmadı.
Aşkı toprağa gömecekti bir gün,
Korkmadı.

2003