Kıvır Kıvır Kırlangıç Elleri...

ya…şimdi biliyorum
sen saçlarını
çocukluk sevdam selmanın saçları gibi yapmışsın
uçları kıvır kıvır…

ne güzelde kar düşer bunun üstüne biliyor musun
hadi karı gökyüzünden sen al
ama bırak
bırak ne olursun
yıldızı ben takayım
mavi mavi öpücükten....

eh yani bu haline ulaşamam ben
bu halin ulaşılmaz benim için
çok kötü tetikledi acıları
yine yüreğim kanayacak bu gece….

bak
ağlamaz dedin
ağlıyorum şimdi
çünkü çok güzelsin
ve başkasına aitsin sen
ve bu lanet olası böyle olacak
anlayacağın yine yollara düşeceğim…

neden mi?
biliyorsun sen…

biliyor musun hep kırlangıçlara özenmişimdir
evimizin holünde o kadar çok yuva yaparlardı ki
onları izlerdim
çok güzellerdi
ninem bozardı yuvalarını
onlar inatla yeniden kurarlardı
tek tek yapıştırırlardı da, ninem pes ederdi sonunda
ve zamanı geldiğinde de
uçup giderlerdi
yüreğimi de götürürlerdi…

işte
ne zaman bir kırlangıç sürüsü görsem ağlarım..
onlarda bana..

yüreğim peşlerindedir her dem
ve sende bir kırlangıçsın..
ve kıvır kıvır saçların kırlangıcın elleri sanki…

sanki gözlerinde gölgeler var
ve ben
ne zaman baksam sana
bir gölge görüyorum ki bu da beni korkutuyor…

şimdi
belki sen ağlarsın
belki ben..
ne bileyim işte
şu gece vakti nerden bulacağım ben kırlangıçları…

ama bak
sen bir kırlangıç sürüsüyle çıka geldin
görmedin mi
omzuna konmuşlardı
omzun ne kalabalık
her yanı kırlangıç...

şimdi
dudak kıvrımlarına doluştular
çığlık at hadi
uçsunlar
ve bu göç başlasın yüreğimden...