Kıvılcım yoksunluğu Şiiri - Gürbüz Öztürk

Eskiden hediyeler getiren
uçaklar geçerdi;
ayışığından müstakil perdesi olan,
loş tadında gizil düşlerimin,
ve gökteki yıldızların arasından,
Oysa şimdi darmadağın olmuşum,
elinde cetvelleri kırılan
işini yapamayan,
ölçüp biçemeyen
beceriksiz harita mühendisi
gibiyim artık.
Ruhum;
sonbahar adlı şehrin
varoşlarında dolaşan,
beti-benzi atmış,
ve de sararmış,
ve artık kurumuş
nemsiz nefesi olan bir ihtiyar!
........
Şehrin mezartaşı çöplüğüne düşer
hediyesi düş kıvılcımları olan uçak,
binlerce,
ateşböceği gibi yokolur;
artık kıvılcım yoksunu düşlerim.
Yaldızlı boyaları da dökülür kainâtın
sarı toprak sıvalı köy evleri gibi,
saman parçaçıkları karışır karayellere
silinip giden 'hiç' olan yıldızlar gibi
ve;
ellerime dökülür
gözyaşları ve makyajları,
bir sürü yalanı oynamaktan
yorgun düşen palyaçoların
............
Bir muhafız alayı eşliğinde
sirk maymunları gibi taşınırız,
kalın demir parmaklı
nakil araçlarında.
...........
Bir sürüngendir artık
aklımız ve bilinçaltımız.
..........
Çekiliriz neresi olacağını bilmediğimiz
ve de aslında merak etmediğimiz
ebedi dinlence yerimize;
düşlerimizden yoksun bedenlerimizle!