Kıvılcım Şiiri - Hekim Çizik

Onlar güneşten kopan birer kıvılcımlardı
Düşüp dünyayı aydınlatılar
Ve gecede parlayan yıldızdılar
Kaybolmuş yolculara ve çobanlara yol gösterendiler
İsyanda ateşdiler ve kara günde umut.
Onlar bu vatanın evlatlarıydılar.

Daha oyun yaştaki çocukların elleri nasır tutmuştu.
Yaz güneşi altında kavruluyordu minik bedenleri.
Gözlerinde yaş vardı çünkü daha acısı dinmemişti az önce yediği tokatın .
Niçin bu halde olduklarını bile bilmiyorlardı.

Ve bir gün sabahın seherinde uyanışa geçti genç yaştakiler.
İşsize iş dediler, topraksız toprak ve herşeyden evvel adalet istediler.
Yürüdüler meydana başları dik ve cesurca ve gözlerinde parlayan umutla. Kazanacaklarından emin bir şekilde.

İlk Öğrenciler başlattı bu mücadeleyi çünkü gelecek kaygıları vardı.
Yıllarca sömürülen emekleri vardı.
Ardından işçiler takip etti ve emekçiler.
Köylü şehirli genç yaşlı bir olmuştu artık
Yürüyecekti zafere yürüyecekti ucunda ölüm olsa bile.

Korkuya kapıldı birden yıllarca onların hakkını gasp edenler
Ve hemen yok etmek için harekete geçtiler
Sokak ortasında hak arayan gençleri vurdular
Diri diri aydınlar yaktılar yazın ortasında
Ve kimi işkence kimi faili meçhulde yok olup gittiler o parlayan yıldızlar.

Ve bu bir halkın gerçek öyküsüdür.
Tarlada ırgattın fabrikada işçinin
Okula öğrencinin dağda çobanın
Sokakta yaşayan kimsizlerin
Bu bir halkın gerçek öyküsüdür

Onlar güneşten kopan birer kıvılcımlardı
Düşüp dünyayı aydınlatılar
Ve gecede parlayan yıldızdılar
Kaybolmuş yolculara ve çobanlara yol gösterendiler
İsyanda ateşdiler ve kara günde umut.
Onlar bu vatanın evlatlarıydılar.

Hekim Çizik