Kıvı 70 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 67: Yatakta Susmayan Kadın – Gecenin İçinden Gelen Ses

Gece sessiz. Ama kadın susmaz. Yastık başında gözleri açık. Çünkü onun uykusu, bir halkın uyanıklığıdır.

Kocası döner, horlar, ama kadın dönmez. Çünkü onun sırtı değil—hafızası ağırdır.

İçinden geçenleri kimse bilmez. Ama o bilir: her suskunluk, bir sonraki sabahın cümlesidir.

Bir kız çocuğu gece uyanır. Annesini ayakta bulur.

“Anne, neden uyumuyorsun?” Kadın gülümser: “Çünkü kızım, biz kadınlar sadece gündüz değil— gece de ayaktayız.”

📖 Bölüm 68: Donun Gölgesinde İlk Cenaze – Sessizliğe Sarılan Kadınlar

Don hâlâ ipte. Ama o gün, bir kadın göçtü. Ve köyde ilk kez cenaze donun gölgesinden geçti.

Kadınlar toplandı. Ağıt yoktu. Çünkü bu ölüm, bir suskunluğun devamıydı.

Tabut taşınırken, donun gölgesi üzerine düştü. Ve herkes sustu. Çünkü o gölge, bir kadının son örtüsüydü.

Elif diz çöktü. Zeynep taş koydu. Fadime gözlerini kapattı. Ve hep birlikte, bir kadının ardından bir halkın hafızasını taşıdılar.

📖 Bölüm 69: Don Ağacına Asılan Yazma – Rüzgârla Konuşan Kadınlık

Don Ağacı’nın gövdesine bir yazma bağlandı. Rüzgârda uçuştu. Ama bu yazma, bir süs değil—bir bildiri.

Kadınlar sırayla yazmanın ucuna dokundu. Her biri bir kelime fısıldadı: “Hatırla.” “Diren.” “Susma.” “Yaz.”

Yazma rüzgârla konuştu. Ama kadınlar anladı. Çünkü o yazma, bir halkın başına değil— alnına bağlanmıştı.

📖 Bölüm 70: Çeşme Başında İlk Ağıt – Suyun İçinden Gelen Ses

Çeşme başı sessizdi. Ama o gün, bir kadın suya eğildi ve ağladı. Sesi yankılandı taşta. Ve ilk ağıt, çeşmenin içinden geldi.

Kadınlar toplandı. Ama kimse susturmadı. Çünkü o ağlayış, bir kadının değil— bir halkın gözyaşıydı.

Bir kız çocuğu su doldururken ağlayan kadına baktı. Ve içinden geçirdi:

“Bir gün ben de ağlayacağım. Ama suya değil— taşa anlatacağım derdimi.”

📖 Bölüm 71: Donun Altında Son Dua – Gölgeye Sarılan Veda

Don hâlâ ipte. Ama o gün, bir kadın diz çöktü. Eliyle gölgeyi tuttu. Ve dua etti. Sessizce. Ama o dua, bir halkın son cümlesiydi.

Kadınlar etrafında toplandı. Kimse konuşmadı. Çünkü o dua, bir kadının değil— bir neslin vedasıydı.

Donun gölgesi uzundu. Ama o gün, dua daha uzundu