Kıvı 13 Şiiri - İbrahim Şahin 2

🚐 Köygerçeği / Bölüm 9: Minibüsle Giden, Dönüşte Yalnızlığı Taşır

Köyde tek minibüs vardı. Sabah ezanıyla kalkar, motorunu sessizce çalıştırırdı yaşar usta. Ama bu minibüs, Taşır’a yolcu taşımazdı sadece—hasreti, gurbeti, sılayı da bindirirdi koltuklara.

Ön koltukta oturan kadın mendilini sıkarken, arka sırada okul çantasını dizine dayayan çocuk cama sessizce çizgiler çizerdi. Yol; Kazancı’yı geçer, kasabanın ucundaki Ermenek’in tabelasına varıncaya dek sessizliği çoğaltırdı. Toplam 30 kilometre... ama duygu menzili yıllıktı. Her sabah gidiş, bir veda; her akşam dönüş, yarım bir kavuşmaydı.

🎻 Alidağaşan Köyde düğün varsa, Alidağaşan yoksa eksiktir. Kaşıklarını alnına vururken rüzgâr bile ritim tutardı. Çifte telliyi oynarken yüzündeki ifade, müziğin değil; geçmişin hatırasını çağırırdı. Oyun değil ayin gibiydi.

📚 Okulda Eğitim Sistemi Köyde bir ortaokul, bir lise vardı ama ders kitaplarıyla değil; duyularla, sezilerle, çiseleyen yağmurun anlatımıyla öğrenilirdi orada. Geriye dönük algı eğitimi yapılırdı. Çocuklar önce dinlerdi… sonra hissederdi… sonra çizmeden yazarlardı. Kural yoktu: ezber yerine özlem, sınav yerine gözlem vardı. Hayrettin’in müzik öğretmeni olduğu yıl, defin yerine kuzu çanı, metronom yerine rüzgârda sallanan çinko parçası kullanıldı. Ve o yıl nota kitapları kapatıldı; çocuklar dağdan gelen yankıyı melodileştirdi. Köyde müzik o sene devrim yaşadı.

📝 Ozan Çolak Hasan ve Diğer Çolaklar Bayram sabahı köy meydanında herkes susar, Ozan Çolak Hasan konuşurdu. Ama şiiri konuşmak değildi bu: yazıp yaz okutuyordu. Satırını söylemezdi, taşın üstüne yazdırır, çocuğa okuturdu. Aynı adda başka "çolak" kızlar vardı. Kendi isminin gölgesinde, yazdığı tek dörtlükle hayata tutunuyordu biri: “Çolak doğdum elim eksik / Ama gönlümde aşk tam tekmil / Gözümle sevdim sakınmadım / Kalbimle duydum, sustum değil.”