Kitapları çocuklar olan kütüphane

çiçeği çocuklar olan bir bahçeyim,
dünyanın en güzel çiçekleri açar toprağımda,
öğrencilerim
onlarsız çirkindir dallarım
yurdumun bütün ırmakları gibi
onlardır beni tamamlayan
ağ salmak onlarla bilgi okyanusuna, sevinçle
onların gözleriyle bakmak dünyaya
ne güzel, ne hoş

öğrencilerim çiziyor resimlerin en güzelini
onlar soruyor bana en anlamlı soruları
seslerine incir kuşları gelip konuyor
şarkı söyledikleri zaman
en neşeli oyunları da onlarla oynuyorum
“öğretmenim bizimle oynasana biraz daha”
demelerini ne çok seviyorum
ne çok seviyorum muharrem’in
“beni fark etmen için kavga etmeyi öğrendim
bana kızma öğretmenim” demesini

elleri yumuşacık
bir çocuğun gülüşünü paylaşmak
ne güzel, ne hoş
leyla’nın ablasından kalma önlüğünde
yurdumun kokusu
yurdumu seviyorum.
gözlerinin kıyısında bekleyen
sokak çocukları üşümekte büşra’nın
bütün çocukları, öğrencilerimi seviyorum.

ben bir kütüphaneyim
kitapları çocuklar olan
onlarsız anlamsızdır dört duvarım

çocuklar bir tutam sevinç
çocuklar bir tutam ışık
sevginin her rengini görüyorum onlarda
kalbimdekini anlatıyorum onlara
kalbimde onlar vardır
dünyanın en güzel çiçekleri, öğrencilerim.

Behçet Gülenay