Kitap Sonlar 1 Şiiri - Emre Yücesoylu

O sahilde İsa'mızı gömmüş, tüm zaferlerin kayıplarını unutmuş olacağız. Sadece karşımızda ise güneşin yavaş yavaş eriyişi, oturduğumuz ılık kumların bizi üşütmesi olacak. Tüm Tanrılar'a sesleneceğiz; evet kaybettik... Keşke biraz daha kaybetseydik! Şanlı bir şekilde, bir dava uğruna savaşta kendimizi gözümüz kırpmadan adayabilirdik. Bizim büyük çaresizliğimiz biziz, kendilerimiz. İsa yaşasaydı bize ne yapmamız gerektiğini söylerdi o sahilde. Akşamla gündüzün karıştığı o anda ihtiyacımız olan tek şey bir anlamdı. Ne kadar denemiştik Tanrı'yı kurtarmayı, önce kendimizi kurtaramazken. En büyük anlar, Agustus'un o Roma'ya girişi gibi, o zevkle ve şevhetle bitiyor. Geriye kuru bir renksiz yansıtmalar... Beklemediğim gibi geldi, geldiğim gibi de gidiyorum. Sen de gidiyorsun. Güneş son ışınlarını o kadar tatlı hissediyoruz ki, ölümden korkar oluyoruz. Denizin tuzlu kokusunu burunlarımızdan içeri çekiyoruz. Seni düşünebiliyorum, sen de beni düşünebiliyorsun! Demek ki varoluşumuz gerçek, birer pembe düş değiliz. O gün ölmek için kötü bir gündü, sahip olabileceğin en iyi manzara tam karşıda olunca. Bizler kendimizi kabul ettirememiş çocuklarız, içimizdeki en büyük sırları en keskin ve acı düşünceleri hiç birbirimize söylemeyen insanlarız. Bu kadarı bile fazladır bize. İsa yaşasaydı bizi durdurmazdı, bize özgür irade veren Tanrı'da... Ölmek için kötü bir gün, yaşamak için çok iyi bir gün...