Kitap Şiiri - Selahattin Akçay

Verebilirsen dostum, güzel bir havâdis ver,
Konuşalım birlikte, şöyle havadan sudan.
Getirme dayanamam, bana üzücü haber,
Söyleme, çok yorgunum, misal verme hayattan.

Bilmiyorum kaçtım mı, hasret mi kaldım yoksa,
Kitap görmedi gözüm, on beş seneden beri.
Kendi kederlerime, tuz biber olacaksa,
Onları okumanın, ne zamanı, ne yeri.

Küllenmiş acıları, eşeleme kardeşim,
Ne duymak, ne de görmek, istemem hiçbir şeyi.
Kitapta acı çeken, karakter, kan kardeşim,
Üzülmeden yapamam, anlarsam meseleyi.

Siz sadece alıp da, okursunuz uzaktan,
Belleğine girerim, ben kitabı yazanın.
Size ince bir hayal, birkaç dakika kalan,
Bende kanları akar, anlatılan yaranın.

Karışır duygularım, gönlüm özüne dalar,
Okuduğum konunun, yabancısı kalamam.
Her satırı gösterir, hayatımdan sayfalar,
En acı anılarla, açılarak hâfızam.

Kitap, gözümün nûru, sorarsan tek arzumu,
Dalarak derinlere, orada beni bulma.
Tasvîrin göstermesin, bana kendi sonumu,
Seninki sonsuz diye, benim ömrümden çalma.

Temmuz 2001