Kıssa Şiir-demek Ki Öyle Olceymiş

Denizli’nin bir köyünde.
Camide bir imam varmış.
Üş beş tane davarıyla,
Çok mütevekkil yaşarmış.

Temiz kalpli bu saf derviş.
Kadere boyun eğermiş.
Her hadise karşısında,
Etrafına şunu dermiş:

“Demek ki; öyle ölçeymiş.”

Bir gün köyünün çobanı.
Kapatmış bir mağaraya,
Hocanın davarlarını.
İstemiş Hoca araya.

Akşam sürüler dönünce.
Hoca’ya söylemiş önce.
“Davarlarını kurt yedi.”
Hoca’yı gidip görünce.

Hoca, yine şunu demiş:
“Demek ki; öyle ölçeymiş.”

O gece bir yağmur yağmış.
Her tarafı seller almış.
Köydeki bütün ağıllar,
Suların içinde kalmış.

Hep davarlar telef olmuş.
Hoca davarları bulmuş.
Mağaradaki davarlar,
Telef olmaktan kurtulmuş.

Hoca yine şunu demiş:
“Demek ki; öyle ölçeymiş.”

Kıssadan Hisse:
DEMEK Kİ; ÖYLE OLCEYMİŞ

"Hoştur bana Sen’den gelen.
İster gül ver ister diken.”
Kime gidem Sen var iken.
Demek ki; Öyle olceymiş.

Sen’den gelse türlü cefa..
Kimseden görmesem vefa.
Sürmesem dünyada sefa.
Demek ki; Öyle olceymiş.

Sevinmem ben hiç varlığa
Şikâyet etmem darlığa.
Günahımı Sen yarlığa.
Demek ki; Öyle olceymiş.

Dertlerime Sen’sin derman.
Deva gönder ya da hicran.
Nasıl buyurursan ferman.
Demek ki; Öyle olceymiş.

İster övdür, ister dövdür.
İster ağlat, ister güldür.
İster yaşat, ister öldür.
Demek ki; Öyle olceymiş.

Bela, musibet bendendir.
Günahımdan, nefsimdendir.
Rahmet, merhamet Sen’dendir.
Demek ki; Öyle olceymiş.