Kışlahan'da Deprem Şiiri - Dursun Özden 3

tan çiçeği yandı-güneş söndü-yıldız kaydı-ay sallandı
ecemiş fayı kaydı, o tünele giren tek umut, ıslak raydı
dağ dağa yaslandı-bulutla öpüşen rahvan-o yılkı taydı
ülker yıldızı-solan kurşuni-kasvetli-çuha çiçeği sarardı
ey sevgili! ömürsün; söyle, hangi düşün düşkünüsün?

karşıda toroslar ve bolkar çığlığı yankılandı
o yitik, kaçamak aşklar, çığ gibi uçan yarda
sokakta taşı bağlayıp, iti salıveren hovarda
depremde bir çocuk kayboldu, yıkık handa
han duvarları şiiri zamansızdı, tipide-karda
bozlak anı; “kışlalar doldu boşaldı bu gün”

kar yolları kapadı-donu çözüldü ve coştu
kara, pos bıyıklı hancı, oldukça sarhoştu
ve cebi, cepkeni delik, o yolcu, bir hoştu
sarsıldı hanın feneri, at resmi yere düştü
süvarisini bekleyen o at, sonu görmüştü

gül-sarısı atın süvarisi şeyhoğlu satılmış’tı
o, maraşlı bir ozandı, yemen’den gelmişti
mavzeri boynunda, postalı-paltosu salaştı
nice savaşlardan kurtulmuştu, destanlaştı
hana sağ geldi, öldü; deprem son savaştı

fikret’in zelzelesi; ’millet şarkısı’ mırıldandı
kör-yıkık yerin dibinden, bir ses yankılandı
canlı, kanlı bedeni dağ altında, çocuk sesi
“sesimi duyan var mı?” umudu-son nefesi
“akut” eli uzandı çocuğa, “imdat!” mucizesi
yarın bayram çocuklar-kışlahan’da şenlik var.

dursun özden