Kıskanır Şiiri - Ahmet Arif Korkmaz

Aşık maşukunun burnunda tüterse
Yarinin kokusunu Gülden kıskanır
Bilinmez diyarlarda rüzgar eserse
Gönül yapraklarını yelden kıskanır.

Vuruldum Ela gözlerle selvi boya
Can feda akıllı baş ile temiz huya
Aramıza soğukluk girmesin diye
Sevdanın ateşini külden kıskanır.

Kulağa hoş gelirde incitmez sözüm
Senden gayrısında olmamış gözüm
Vurdukça kendini kaybeden sazım
Mızrabım döşünü telden kıskanır

Gönül hep ister nazlı yarini görsün
Görsünde içindeki yangını sönsün
Sırma gibi saçlar bir yanda dursun
Mecnun leylasını kelden kıskanır

Art niyetli bakışlar zehirli bir oktur
Etrafımızda çıkarcı insanlar çoktur
Güvenmekle bunun alakası yoktur
Ahmet Arif Esma’sını elden kıskanır