**Kıskandı* Şiiri - Umut Gül

Kıskandı

Adını haykırdım mavi denize
Sahile vuran (her) dalga kıskandı
Tutarken elini ay ışığında
Şavkını düşüren gölge kıskandı

Sevdamı döktüm de beyaz kağıda
Adını yazdığım kalem kıskandı
Hasretin narında yandı yüreğim
İçimde sönmeyen özlem kıskandı

Senden başkasını koklamam diye
Bahçeme diktiğim güller kıskandı
Verince nefesini nefesime
Karşı dağda esen yeller kıskandı

Söylerken sana yaktığım türküyü
Mızrabı vurduğum teller kıskandı
İnledikçe sazımdaki nağmeler
Sevdayı bilmeyen diller kıskandı

Şirin için dağı deviren Ferhat
Gördü yüreğimi beni kıskandı
Yalnız dünya değil ahir mekanda
Cennette huriler seni kıskandı

Senin için düştüm sevda yoluna
Attığım adımı yollar kıskandı
Yaklaştıkça yarim ben vuslatına
Düşmandan umarken dostlar kıskandı

Aldığım nefesi haram saydılar
Sendeki umudu herkes kıskandı
İçimi ısıtan gülüşün diye
Gökteki koskoca güneş kıskandı

Kollarım sararken ince belini
Tenine değmeyen gözüm kıskandı
Bildi bizdeki asırlık sevdayı
Kara toprak küstü ölüm kıskandı

Soyunup girince yar sen koynuma
Soluma yatınca sağım kıskandı
Umut’ um sevdi de seni delice
Aklı zayi olan Gül’üm kıskandı