Merhaba,
Bugünlerde kıskançlık kat sayım arttı. Bir arkadaşım Leyla Umar'ın son kitabı 'geriye yazılar kaldı' yı armağan etti. Onu okuyorum, aslında yeni başladım. Daha önce Mina Urgan'ın 'bir dinozorun anıları' ve Ayşe Kulin'in 'Adı Aylin'i' okurken de aynı olmuştu. İnsanların hayatlarına bakınca, aile temelinden geldiğini görüyorum. Aile, soy-sop, bazı insanlara 'hayat' daha kolay sunulmuş sanki...
Bu yüzden o insanları kıskanıyorum. Hayatta kendi tırnakları ile başarıya ulaşan insanlar da var, ama temel omayınca duvarlar kerpiç kalıyor. Sıcaktan, soğuktan betonarmeye karşı daha çok korusa da, en ufak bir sallantıda yıkılması daha kolay...
Kerpiç evleri bilir misiniz? Damlarına ağaç atılır, ağacın arasına kalın naylon veya hasır, üzerine de toprak. Duvarlarını beyaz kireçle boyarsınız. Alt kısmını toprak, saman karışımı sıvarsınız, üstler kireç ile boyanır. Kışın sıcak olur toprak dam, yazın serin. Mis gibi bir toprak kokusu dolar genzinize. Hele bir de yağmur var ise, dama düşen damlalar, içinize işler toprak kokusu ile. Küçücük penceleri vardır, pencere önlerinde çiçekler...
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
