Kıskançlık Kat Sayım Arttı... (deneme)

Merhaba,

Bugünlerde kıskançlık kat sayım arttı. Bir arkadaşım Leyla Umar'ın son kitabı 'geriye yazılar kaldı' yı armağan etti. Onu okuyorum, aslında yeni başladım. Daha önce Mina Urgan'ın 'bir dinozorun anıları' ve Ayşe Kulin'in 'Adı Aylin'i' okurken de aynı olmuştu. İnsanların hayatlarına bakınca, aile temelinden geldiğini görüyorum. Aile, soy-sop, bazı insanlara 'hayat' daha kolay sunulmuş sanki...

Bu yüzden o insanları kıskanıyorum. Hayatta kendi tırnakları ile başarıya ulaşan insanlar da var, ama temel omayınca duvarlar kerpiç kalıyor. Sıcaktan, soğuktan betonarmeye karşı daha çok korusa da, en ufak bir sallantıda yıkılması daha kolay...

Kerpiç evleri bilir misiniz? Damlarına ağaç atılır, ağacın arasına kalın naylon veya hasır, üzerine de toprak. Duvarlarını beyaz kireçle boyarsınız. Alt kısmını toprak, saman karışımı sıvarsınız, üstler kireç ile boyanır. Kışın sıcak olur toprak dam, yazın serin. Mis gibi bir toprak kokusu dolar genzinize. Hele bir de yağmur var ise, dama düşen damlalar, içinize işler toprak kokusu ile. Küçücük penceleri vardır, pencere önlerinde çiçekler...

Kıskançlıktan nerelere geldim. Ben doğmadığım, büyümediğim, sadece çocuk yazlarımın bir kısmını geçirdiğim köyümü özledim. Ayağımda ki renkli lastik ayakkabılarımı, ikide bir batan dikenleri, henüz olgunlaşmaya başlayan buğday başakları ile yapulan ütmeleri, bostanda karpuz yemeği, bağda koruk iken üzümler taşlar ile limonata yapmayı, hırtlak hırsızlığını, beyaz kirazı, dalından vişne, kayısı dut yemeyi, maltız yapmayı, tezek kokusunu, anız kokusunu özledim.

Bahçedeki evin önünden geçen çayda taşları dizip,gölet yaparak çimmeyi(artık çay kalmadı) , arkta yüzmeyi, çelik-çomak oynamayı, traktör tekerinin arasından tepeden aşağıya dikenlerin arasından yuvarlanmayı...

Ben Leyla Umar'ı kıskanırken çocukluğumu özledim...

Sevgilerimle,
Delice kızın Ebru'su