Kıskaç Şiiri - Selami Karabulut

KISKAÇ

şaşkınlığımı saymazsam benim geçmişim olmadı
tuhaf, ilandaki kayıba ne çok benziyor yüzüm
sildim kırgınlığa yenik fotoğraflarımdaki izleri
ah günün telaşıyla geçiştirip durduğum zaman
nasıl söylesem: akrebin ufku kuyruğundaki zehirmiş

düne bakıp bir tutarı yokmuş diyorum ömrümün
küçücük bir sır belki de bu cehenneme sebep
delili yok kimseler inanmayacak sayıklamalarıma
zamanla alıştırdım kendimi bu mezar sessizliğine
yalnızlığın kıskacında kıvranırken tenim

gövdeme zehirli bir korkuyla kazıdım öfkemi
vebalı bir gölgeyim geçidim yok kendimden öte
neye dokundumsa ince bir hastalıktı ellerime bulaşan
suç ve itiraf: ansızın tetiğe uzanan parmak
kin dolu bir imayla başka kıyı yok diyor sana

ah ömrüm, ölüm kadar sözün geçmiyor zamana
giderayak çözdüm yokmuş kılavuzumun sırı
buradayım işte, durmadan azalan göğün altında
daha ne olsun dehşete düşmemek için
yaşadıklarımın diyeti bile olmayacaksa intiharım

pes doğrusu, ne çabuk da alıştım arsızlığa
bir tebessüm bile yetermiş kalbimi talana açmaya
ayıplıyım, üstelik bir o kadar da hırçın
vay ki tanrım, kırılsın belleğimin sahte fanusu
bildim özrümü, de geçemedim acısından aşkın