İçinde topal bir hüzün
ağır aksak ilerleyerek
fethetmeye çalışırken gönlünü,
pencereden doğuşunu gördüğü
güneşin sarı saçlarına
yaslamış kırık gülüşünü.
Tophane’li Rabia,
Seni ele sevirem ki...
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
Devamını Oku
Diyirsen ki, niye?
Ne bilim işte ele!
Seni görende bir hoş olir, ölür ölür ölirem...
Ahşam olir davar, nahır, mal gelir.
Komlar, ahırlar dolir
