Boşum, çınlarım en küçük ayak sesinde,
Sütunlarıyla, revaklarıyla, kubbeli odalarıyla debdebeli, heykelsiz bir müze,
Avlumda bir pınar çağıldar ve gömülür kendi içine,
Rahibe gönüllü ve dünyaya kör. Koku niyetine
Salar solgunluklarını mermer zambaklar.
Düşlerim kendimi büyük bir ahaliyle,
Beyaz bir Nike’ın ve birkaç yalın gözlü Apollon’un annesi olduğumu.
Halbuki, ihtimamlarıyla rencide eder beni ölüler, ve bir şey olamaz.
Alnıma koyar bir elini ay,
Bir hemşire misali ifadesiz çehreli ve suskun.
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 27.1.2008 00:42:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Barren Woman by Sylvia Plath Empty, I echo to the least footfall, Museum without statues, grand with pillars, porticoes, rotundas. In my courtyard a fountain leaps and sinks back into itself, Nun-hearted and blind to the world. Marble lilies Exhale their pallor like scent. I imagine myself with a great public, Mother of a white Nike and several bald-eyed Apollos. Instead, the dead injure me attentions, and nothing can happen. The moon lays a hand on my forehead, Blank-faced and mum as a nurse.
TÜM YORUMLAR (1)