Kısır Döngü Şiiri - Hatice Aksakal

ayrılığın kara lekesi
düşüyor sokağa
şehrin işikları sönerken
kırık dökük sözcüklerin
seriliyor küüşe başlarina
ruhun çırpınışı
yıkık duvarlar çarpıyor
izlerini arıyor menzilsiz gölgelerim
gök yüzü kehribar
üzgün bullutlar
düşler ve kellepçeler
pırangaları kırıpdenizlere
daldalarla kumlarla haşir neşir olmak var
şah damarlarımdan yakın olan gölerin
şimdi ıssız ve karanlık bi,r uçurum
aşk uzak bir iklime terk edilmiş
sözlerin dilimde rehin
nameller dizilmiş boğazıma
bilsemki yasalar hüküm vermiyecek
makalleri dizeceyim boncuk gibi sıra sıra
yapraklar düşüyor ardın sıra
içimin kısır döngüsünde
lacıvert gecelerle
yolculuğuma devam ediyorum
bilmeden çıkıyorum yola
kalemim ve kağıdım mürekkebim bitene kadar