Kışın Sevdin mi? Şiiri - Nafiz Faik Erbaş

Beyaz bir keder çöktü her yana
Zemheri yalnızlığın gözleri gibi bakarken geceye
Sen hiç kışın sevdin mi?
Sevdin mi ki üşüdüğün yerden yürek yakan bir sıcaklık çıkabilsin?

Kardelenler açmaz inatçı bir türküdür açan
Karın altında kalan sabırsızca öfkeyi delen
Buz kıran nefesim her gece yeniden doğar
Karanlık çekilirken yalnızlığım kalır geride

Kışın sevmek
İçimdeki fırtınayı salıvermektir usulca
Kendi toprağının karanlığına doğru inen yağmurdur
Donuyor gibi üşürken bir ezgi sıcaklığı ile ısınmak

Yanaklar al al
Soğuğun avucunda kızıl bir hatıra
İçimde bir sıkıntı büyüdükçe büyüyor
Özlem'in yüreğimin üstünde dağlar deviriyor
Utanmak yok korkusuz bir sabah bekler içimizde

Dudaklarına bir Nisan izleyip karlar altına
Bir umut tohumu ekmektir rüzgarın saçlarına
Kar bir tohumun hayalindeki beyaz bir gelinliktir
Gece soğuğu ayaza çaldığında nefesin de çiçeklenir
Sevda gökyüzündeki sığırcıklar gibi içimi ısıtan güneşimsin

Ve öğrendim ki
Bazı sevdalar mevsim seçmez
Üşüyerek büyür
İnsan tam da donacağı yerde
Bir başkasının kalbine tutunur

Evet kışın sevdim
Sesini ateşe tutar gibi sevdim
Soğuk her yanıma yürürken
İçimde kalan son sıcaklığı
Bir kalbe benzettim
Ben kışın sevdim
En çok da
Üşüdüğüm yerde ısınmayı seçtim