Kışın Sessizliği, Auguste Angellier, Çev ...

Ufkunda kış, engin, tekdüze ve boştu,
Gök maviydi, hava sakin, berrak ve hoştu;
Kar yerde ve ağaçların üstünde ışıldıyordu,
Sonu gelmeyen kristaller halinde; az önce
Çekiç darbeleriyle kırılan mermerden daha beyazdı;
Hiçbir çığlık, rüzğar, dal budak, ne de su gürültüsü vardı.

Sonsuz bir sessizlik boşluğu doldurmuştu ;
Her şeye ara verilmişti; yaşanılan ve olup biten her şeye,
Kımıldayan, şarkı söyleyen, ürperen, endişelenen, arzu duyan,
Mermer tozunun damarlarda hareketleri gibi,
Son dinlenme için bir yere saptanmış gibi,
Yok olmaz ve parlak bir kristal içinde sanki,

Ama her şey çok güzeldi ! Hayatın alçaklıkları,
Ve asla doyumsamadığı acıları,
Hayatın iğrenç kovalama ve dehşet oyunu,
Dünyayı saran dövüşü, kavgalı söylentileri,
Tüm kötü çabalar durmuş gibiydi,
Sonsuzluk gibi görünen saf ve soğuk göğün altında.

Bu karların ve kırağının güçlü uykusunda,
Üzüntü yüklü kalbim, yaşadığından şaşkın;
Bu kaygısız barış uysallık gibi görünüyordu;
Dünya, ona daha fazla yıkım hissettiriyordu,
Zira tek o çırpınıyor, ıstırabı o düşünüyordu,
Kainatı kuşatan ve övüngen kefen içinde.

Kalbim cinayet ve ıstırabın, varoluşun karanlık
Nehrinin renkleri olduğunu düşünerek,
Şöyle diyor : « Tekbaşına beyaz Ölüm saf ve sakindir !
Kainatın günlerini ve anlarını aşıran o
Her zaman acınacak kraliçe mi olacak?
İlkbaharların bu iç daraltması ,ne vakit son bulacak ? »

Ama, bir tepenin solgun alnının üst tarafında,
Çok soğuk ve billur gibi havanın aydınlığında
Göz yaşları doğamazken kuruluğunda,
Bir kehanet ve bir vaat gibi yükselerek,
Artan parlaklığıyla göğü kaplayan,
Ayın büyük, donmuş yuvarlağı belirdi birden!

Auguste Angellier
Çev. Sunar Yazıcıoğlu