Kışın Ortasındayım Şiiri - Cüneyt Beyköylü

Tüm şehir kaplanıyor beyaz bir örtüyle,
Uzun süre kullanılmayacak eşyalar gibi,
Rafa kaldırıyor oluşacak kötü şeyleri belki de,
Dizginliyor insanları aksakallı erenler gibi.

Bu mevsimden çok ders çıkarıyor insan,
Sıcak yuvamın kıymetini daha iyi anlıyorum,
Pencereden seyrederken Allahın rahmetini,
Evsizleri düşünüp halime şükrediyorum.

Evde bir efkâr bastırıyor durmadık yere,
Gökyüzünden kar tanelerini indiren meleklere,
Bakmak için kendimi hemen dışarı atıyorum,
Derken kendimi şehrin kollarına bırakıyorum.

Yapayalnız yürüyorum sokak aralarında,
Sırtımı okşamakta birer birer kar taneleri,
Eller cepte bir vaziyette tir tir titriyorum,
Burnumu sızlatıyor kışın o soğuk nefesi.

Derken karşıma çıkıyor bir kesik eldiven,
Almayacağımı bilerek bir sigara uzatıyor bana:
“Abi ne olur haydi al bir sigara, siftahı senden “
Derken aldırmadan koyuluyorum yoluma.

Bana küskünlüğünü dile getirenleri görüyorum,
Kuşlar terk ederken şehri el sallamakta,
Bir anda saçlarına ak düşmüş ağaçlara,
Hepsi gelip geçici diye haykırmaya çalışıyorum.

Arka sokaklarda görünüyor fırsatçı işportacı,
Satma telaşında bereyi, eldiveni, atkıyı.
Herkes bir koşuşturma içindeyken kaldırımda,
Bende ayağımdaki kırk bir numara botlarımla,
Kaymadan eve dönüyorum artık karlı yollarda.