Kısık Sesleriyiz Sevdiğim Biz Bu Toprağın!

Kısık sesleriyiz sevdiğim biz bu toprağın
çıplak ayaklarımızı öperdi toprak ödül yerine
ne süslü elbislerimiz oldu, ne yalaka lafımız
belliydi safımız...

Masa üstü ne kahramanlar gördük
naylon yürekli
insandan çok insan avcısı
acılarımızın bile kanını emdiler sevdiğim.

Süslü elbiselerin olmadı senin
ya da pahalı başörtülerin
sen ar namus kavramını ritüelde değil
içinde yaşayan kadın
toprak kokardı ellerin
ekmek kokardı soba bacalarında
sancılı türkülerin vardı dudaklarında
Bu girift hayatın içinde
keyfince şad olan, boşa yad olanlar
eline su dökemezdi işte
Sen ana gibi yâr kokan
Türkiye gibi diyar kokan
tarlaların kızıllığında toprağa teri damlayan sevdiğim.
Şimdi takdiri herkes insandan bekliyor
takdir Allahın hakkı
insan insanın kanına müptela
kargaların türküsünde bile menfaat var sevdiğim
çakallar ulur midesinden
kendi kavgasına çekerler seni
bizim kavgamızda kimse yoktu sevdiğim.

Ulu orta bir ses duyar insan
nisan sanar her gördüğü mevsimi
yanıldığını anlar dudak bükerek
herkes kendi kavgasına çeker seni
sevdiğim.
bizim kavgamızda kimse yoktu
yalnızdık kırık testiler gibi
akşam olur düğümlenir heceler
bizi dinler sadece ıssız geceler.

Sessizliğin gözlerinden okudum türküler
insanoğlu midesine müptela
ruhuna gelmiyorki sıra
işte yarım gülücükler bile sahte
şehirlerin haberi yoktu taşranın çığlığından
toz pembe pencerelerde atılan çaylak kahkahası
ne idüğü belirsiz nicesi, dahası...

herkes kendi kavgasına çekiyor bizi sevdiğim
kara kargaların saltanatıda bitecek
ağzımıza tutulan düdüğe üflemem ben
o nefes Allah'a ait
buna Allah'ta şahit.

Kısık sesleriyiz biz bu toprağın sevdiğim
içimize damlar sessizce kan
toprak öperdi ödül diye çıplak ayaklarımızdan...