Kışı Çağırıyorum Şiiri - Serpil Öztürk 2

İnsanlardan umudu alan
Kışı çağırıyorum
Güneşi örten kış
Mutsuzluğumu haklı çıkar.

Şuracıkta bir yere
Bütün düşlerin üstüne
Kara bir örtü gibi kaplanan kışı
Çağırıyorum.

Mevsim mevsime dönsün
Şehirler bütün kapılarını kapatsın
Kimseye ne daha fazla bilgi
Ne daha fazla yetenek
Gerekmeden
Ve tanrıdan
Daha fazla bir şey istemeden
‘’Sevgi’’ gibi,
Gri bulutlar arasında
Solusunlar…

Ve tanrının oğulları
Ve kızları
Yaşamı pecereden içeri alan umut olmadan
Ölgün sabahlara uyansın

İşte böylece
Tanrı davasına sadık kaldı
Bütün verdiklerini aldı

Ben de
Kışı çağırıyorum
Güneşin olmadığı
Heryere
05.09.2003