Kışa Özlem Şiiri - Müzahir Kılıç

Bu dağlar senindi, bu ova senin
Ne adın duyulur, ne de eserin
Ancak yokken bildik, senin değerin
Gözümüz yol bekler, gelen olmadı

Duyduk k; yağarsın uzağa, garba
Kalmaz oldu kardan yolda araba
Mevsim üzgün, dağ-taş oldu gureba
Her şey beklemede, gelen olmadı

Lügatten silindi tipi, boranlar
Hayallerde kaldı kardan adamlar
Nerde kaldı, o üşüyen, donanlar?
Sabırlar su kesti, gelen olmadı

Buzul olur çatılardan sarkardı
Yüzler donar, hayal-meyal bakardı
Çığ gelirdi dağı taşı yıkardı
Gözler yolda kaldı, gelen olmadı

Bizlere küstün de naza mı çektin?
Kendini unutup yaza mı çektin?
Bağa şebnem düşse sen gelecektin
Mevsim beklemede, gelen olmadı

Yeter yasta kaldı şu kara toprak
Giysin beyazları, örtünsün yaprak
Kar yağsın bolca ki, olmaya kurak
Toprak hasretinde, gelen olmadı

Hizekle inişe doğru kayardık
Ellerimiz donar karla ovardık
Dumanlı havada ava çıkardık
Avcılar özlemde gelen olmadı

Palandöken mahzun, Kösedağ mahzun
Toplansın ahali, duaya çıksın
O beyaz soğuğu özledik, yağsın
Eller semalarda, gelen olmadı

Erzurum hazırmış “Kış Oyunu”na
Sarıkamış seni basmış bağrına
Yağacaksın diye umut yarına
Sabırla beklendi, gelen olmadı

Kar olmazsa adı anılmaz kışın
Özlemi var sana, dağ ile taşın
Sen gelmezsen tadı kaçar bu işin
Gözümüz yol bekler, gelen olmadı