Kısa Ömürlü Çocuklar Şiiri - Ramazan Kağ ...

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
Belki beş yıl belki üç, belki de daha az yaşardık
Bedenlerimiz ve yaşımız büyümeden
Sorumluluklarımız büyürdü bizim
Diz kapaklarımıza kadar inerdi ceketlerimiz
Ve bedenimize göre olmazdı elbiselerimiz
Dev gibi uzun kolları olurdu giysilerimizin
Ama ömrümüz kısa olurdu bizim

Önünden geçerken mis gibi kokusunu duyardık
Simsiyah lastik ayakkabılarının
Bayramdan bayrama uğrardık, bu mis kokulu dükkana
Ne güzel kokardı Ayakkabıcı Durmuş ‘un dükkanı
Simsiyah bakardı bize, biz de ona
Bir deneme giyinişinden sonra
Bizim olurdu kara sevdamız, kara ayakkabılar
Ah, bir de:” Şimdi çıkar da bayram günü giy.”
Demeseler, ne olurdu!
Ama olsun yine gurur duyardık
Onu götürürken elimizde

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
İple çekerken cuma gününü
Burnumuzda tüterdi şerbetin tadı
Beklerdik masum bakışlarla bir bardak içmek için
Hasretle içerken, şikayetim çabuk bitmesineydi
Önünden geçerken
Gözlerim hep dolu bardaklarda kalırdı
umutla beklerdim
“Küçük al bir bardak daha.” demelerini
Ama deseler de alamazdık birden fazlasını
Çünkü biz yoklukta öğrendik paylaşmasını

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
Yüzlerce koyun emanet ederlerdi bize
Ama o koyunlardan bir tanesi bile
Değerliydi hepimizden
Herkes çobanlık öğrenirken okulda
Bizler koyun olmasını belki de onlardan öğrendik

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
Bizi oyun parkları değil, dev gibi tarlalar beklerdi
Yaz sıcağının altında mis gibi ter kokardık biz
Emek kokar, alın teri kokardık
Küçük başlarımızdan
Büyük terler boşanırdı şakalarımızdan
Bazen kulağımızın arkasından boynumuza inerdi
Yakardı boynumuzu belki,
Ama biz alevinde serinlerdik
Alın terinin ve tertemiz emeğin

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
İki şeyin önünde eğildik rükuya
Biri sonsuzluğun sahibi
Biri de tarlada çapa yaparken
Toprağın önünde, emeğin önünde

Biz, kısa ömürlü çocuklardık!
İbadeti sadece camide değil, tarlalarda öğrendik
Toprağın imamlığında kapandık secdeye
İbadeti biz topraktan öğrendik
Sizin gibi insanlardan değil.