Kısa Hikâye Şiiri - Mustafa Muho

İnsan kalbi kırıldığında da atar.
Ama bir daha aynı şekilde değil.
Artık onunki yalnızca hayatta kalmak için atıyordu — sevmek için değil.

Yıllar geçti üzerinden. Renkler soldu. Sözler yıprandı.
Bir zamanlar içini aydınlatan bir ses vardı, artık sadece suskunluk yankılanıyordu odalarda.
Gitmişti…
Ne bir kavga, ne bir fırtına.
Sadece bir cümle bırakmıştı arkasında:
“Sana yetemem.”

Zamanla insanlar girdi hayatına.
Yüzler, gülüşler, sorular…
"Ne iş yapıyorsun?",
"En son hangi filmi izledin?"
Ve o, hep aynı şekilde cevap verdi — yüzü gülerken, içi sessizdi.
Çünkü kırılan yerden sevgi tekrar filizlenmiyordu.
Toprak taş olmuştu orada.

Bazen biri geldi, gözlerinde başka bir ihtimal taşıyarak.
Ama ona artık ihtimal değil, huzur gerekiyordu.
Ve huzur, yalnızlıkta daha dürüst duruyordu.

“Bir daha sevmez misin gerçekten?” diye soranlar oldu.
Ama sevgi soruya verilen bir yanıt değildi ki…
Gidenle birlikte sorusu da gitmişti.

O artık insanlara şiir gibi bakıyordu.
Okuyor ama ezberlemiyordu.
Çünkü bir şiiri ezberlemişti bir zamanlar.
Ve o şiir artık sadece susuyordu.

Bir daha sevmezdi.
Çünkü sevgi onun içinde hâlâ vardı —
Ama sadece geçmiş zamanda.