Kısa Hikaye Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

En son bir ayrılık, masalı duydum…
Esas oğlan kıza, söz veriyordu.
Kadın kahvesinden, aldı bir yudum,
Nispet yapar gibi, poz veriyordu.

Adamın huyunu, öğrenmiş artık,
Sözde yalanlardan, iğrenmiş artık,
Oğlan saf gibi, kız biraz yırtık,
Saçlarını öne, düz veriyordu.

Hey canlandı oğlan, acil desteğe,
Lafın ortasında, girdi besteye,
Delikanlı yanık, bile isteğe,
Bile bile kıza, koz veriyordu.

Garson! dedi oğlan, cüzdan yalındı,
Kadın kabalığı, üstü alındı,
Güzeldi birazda, sesi kalındı,
Kadın kibarlıktan, tiz veriyordu.

Bir çift kem gözün, değdi nazarı,
Döndü üstlerine, meydan pazarı,
Garson zılgıt yedi ,oğlan azarı,
Garsonda oğlana, bez veriyordu.

Hazırlan hayatım, gidelim derken.
Oğlan Gitmeyelim, daha çok erken.
Övgüsüne mazhar, olmak isterken,
Yanlışlıkla bazen, caz veriyordu.

Işıklar loş mavi, ortam şahane,
Gerisi tefaruk ,kahve bahane,
Oğlan sevdasından, deli divane,
Bu durum kadına, haz veriyordu.

Kadın kalktı birden, yürüdü gitti.
İki tatlı söze, eridi bitti,
Yüzü çok ketumdu, birazda ciddi,
Aba altından da, naz veriyordu

Saymıştı kadının, yudumlarını,
Almak istiyordu, tadımlarını,
Bilerek büyüttü, adımlarını,
Durmadan kendine, hız veriyordu.

Kahıroğlan derki ,bu aşkın marşı,
İnlesin ortalık, yıkılsın çarşı,
Boş değildi kadın, oğlana karşı,
Ağırdan oğlana, yüz veriyordu