Kısa bir yaşam öyküsü Şiiri - Hatice Geçkil

güneşin doğuşunu izledi camdan ALLAHIM diyordu içinden bu günü atlatmam için bana yardım et ne olur………kalktı yavaşca çıktı dışarı biraz yürüdü bir kafeye oturdu sahilde sabahın ilk ışıkları yerini güneşe bırakmıştı...bir çay söyledi birde simit çok sevdiği iki şey …….

.aldı eline çayını yaktı sigarasını denize doğru daldı gözler..i

saat on olmuyordu bir türlü onu bekleyen haberi alması gerekti zaman geçmiyordu sanki …

oysa yıllar nasıl geçmişti acımadan zaman nasıl geçmişti nasıl gelmişti bu günlere oda şaşırdı …

hayatın yükünü ağır taşımıştı omuzlarında nasılda bitkindi bedeni gözleri nemli yüreği yorgundu neler yaşamıştı tek başına koca İstanbul onuda ezmişti küçüçük bir serçe misali…

kaç yıldır boğuşuyordu hastalığyla ne soranı oldu nede nasılsın diyeni nede kimselerle paylaştı dertlerini hep içine akıtmıştı göz yaşlarını yorgundu durgundu denizdeki dalgalar kadarda fırtınalıydı yüreği…..

simit elinde kalmış çayı bitmişti denize doğru yürüdü simit parçalayarak martılara attı …
onlar gibi olmak vardı şimdi yada bir martının kanadında uçmak çıkmak bu girdaptan yalnızlıktan karanlıktan….

Daha öncede birkaç kez gitmişti hastane kapısında ve hep isterdi biri olsun yanında yada bir arayanı cesaret vereni yada bir annesi ablası kardeşi dostu sevdiği olsun isterdi hep …

ona cesaret versin hiç değilse uzaksa bile sesiyle onla olsun isterdi ve en çok annesini bu günlerinde arardı yoktu işte yine yalnızdı her zamanki gibi …yürüdü…

hastane kapısına geldiğinde onu kaç yıldır karşılayan doktoru bekliyordu yıllar onları sanki abla kardeş yapmıştı yüzünde daima bir tebessüm olurdu hadi dedi gel bir çay içelim sohbet edelim biraz …………

kadın durdu her zaman ofisinde konuşurlar sonrada kadın dalgaya alır giderdi söylediklerini ve onu deli ederdi kadının hastalığını umursamaz tavrı…. Yinede sessizce peki dedi çamların altında bir bahçeye geçtiler yakındı hastaneye elinde bir dosya ve kadın bekliyordu heyecanla…..

söze nasıl başlasam bilmiyorum dedi doktor sen ne yapıyorsun neden bıraktın kendini bu kadar neden yordun kastın canına mı neden bu kadar boşladın kendini …

kızıyordu sanki kötü bir şey söyleyecekti ama konuşurken gözleri nemli idi kadın güldü… yine doktorluğun tuttu hadi söyle sonuçları işim var benim senimi dinlecem diyerek acı bir tebessüm etti…

oysa içinde fırtınalar kopuyordu kıyametler kopuyordu ilk kez oda korktu nedensizce …sonra elindeki dosyayı açtı birkaç kağıt içinde karmaşık yazılar …bak dedi biliyorum güçlüsün hep hastalığınla alay ettin bana bişey olmaz dedin çünkü sevdiklerim var yaşamam gerek benle uğraşma dedin ama seni ilk kez böyle yıkık böyle güçsüz ve böyle hayattan bıkkın gördüm neden neden diye sesini yükseltti doktor….

Kadın önce sustu sonra gülerek söyle kaç yıl yada kaç ay korkma yinede ölmeye niyetim yok biraz yorgunum ama henüz işlerim canlarım var onlarında bana ihtiyaçları var…diyerek yine acı bir tebessümle gülümsedi…….

doktor baktı gözlerine sen dedi senle neleri atlattık hep yalnızdın kimsesiz güçlü dışa sessiz güler yüzlü içinde fırtınalar ve hep kanayan bir yanın vardı bunları ben görüyor ve biliyordum ve şaşıyordum sana bir insan bunca yaşadıklarına rağmen nasıl bu kadar güçlü olur bak dedi sen benim ablam bende senin kardeşinim kaç yıldır tanışırız ve sen sandığımdan çok güçlü ayakta durmayı bilen birisin bundan daha güçlü olmanı ve hayatta daha sıkı tutunmanı istiyorum kendin için değilse canların sevdiklerin için bunu yapmaya devam edeceksin yoksa yolun sonu hiç güzel değil lütfen kendine gel toparlan bırakma kendini yoksa düşeceksin ve ben bile doktorun olarak çaresiz kalıcam………….

kadın sustu...........

gözleri nemlendi anlamıştı iyi değildi farkındaydı ne zamandır yorgundu hem bedeni hem yüreği yorgundu bıkmıştı yalnızlıktan mücadeleden kim madalya takmıştı ona kim sormuştu kim sevgi vermişti kim kimsin demişti belkide bir damla sevgiydi beklediği hayattan …

yerinden yavaşca kalktı vakit öğlen olmuştu o ara çalan tüm telefonları açmamıştı sessize aldı telini kimseyle konuşacak haili yoktu arayanlara sonra dönerim diyerek yürümeye başladı doktoru arkasından sesleniyordu o hiçbir şey duymuyordu …..

yürüdü biraz nefes almak istiyordu iş yerine geldi gün öğlen olmuştu düşünmek bile istemiyordu olanları güçlü olmalıydı ayakta olmalıydı bundan sonraki kalan yıllarını daha güçlü olarak yaşamalıydı zamanı yoktu bazı şeylere..

yıllar acımadan geçiyordu çünkü….

Oturdu masasına işlerine daldı yavaşca.. çalan telin diğer ucunda canı kızı vardı anneee nerdesin okula geç kalıcam ablam saçlarımı taramasın sana geliyorum anneciğim…işte hayatta tutunacağı sebeblerden canlarından biriydi bu sesin sahibi ve kadın sevdikleri için canları için bu hayattan intikamını alacak ve hep ayakta kalıcaktı kaç yılı olursa olsun düşünmemeye karalıydı………………

bir günün anatomisi işte hayat ve bir acı tebessüm

Ben sevdiklerim için yaşamayı göze almışsam gerisi teferruat

Karçiçeği nazar

Şiir: 1364657 - Kısa bir yaşam öyküsü
Yazan: Seher Ercan

Bu kadına saygılar benden...kutluyorum.

sonsuz saygılar benden hocam...

Şiir: 1364657 - Kısa bir yaşam öyküsü
Yazan: YARIM KALAN MUTLULUK

Yaşam göz açıp kapatma arasındaki zaman kadar kısadır... Önemli olan bu kısa hayatta sevdiklerimiz ne kadar zaman ayırdığımız ve onlarla geçen sürenin değerini bilmemiz...

Her insanın başından ama küçük ama büyük olaylar, hastalıklar geçer... Önemli olan bu anlarda değer verdiğimiz ve sevdiklerimizle omuz omuza, yürek yüreğe, sırt sırta ve el ele vererek zorlukların üstesinden gelmektir...

İnsanoğlunu ayakta tutacak her zaman bir değer ve sevgi mutlaka vardır...

O kadar güzel yazmışsın ki, aslında yorum yapmamak gerekirdi ama değerli üstadmın verdiği emeğe saygısızlık olmasın diye karınca kararınca birşeyler yazmak zorunluluğu hissettim... Tebrikler... Sevgiyle kalın...

sonsuz teşekkürlerimle üstadım