Kış Ve Yokluk Şiiri - Yusuf Gül Gezgin

KIŞ VE YOKLUK

Sabahın ayazı camı dondurur,
Gözyaşı donar mı ruhunda kışın?
Güneş yüz çevirir, gölge kondurur,
Gizlenir umutlar sisine kışın.
​
Dağların zirvesi bembeyaz örtü,
Aşılmaz yollara uzanır sırtı.
Issız bir türküdür gecenin martı,
Vay gelir düşlerin yurduna kışın.
​
Ocakta tütmez ki bacanın dumanı,
Kilerde tükendi buğdayı, samanı.
Bilmez ki ne yapsın, garip Yusuf emmi,
Ne giydirip verecek dölüne kışın.
​
Dondurur, titretir yoksulun canı,
Unutulmuş mudur sevginin fanı?
Zenginler giyerken ipeğin şalı,
Fakir sarılır ince yeline kışın.
​
Kimsesiz kalmışın yoktur sığınak,
Yine de ararsın bir sıcak konak.
Yanında olmayı bilmeyen çırak,
Döndürür yüzünü eline kışın.
​
Gönül bahçesi de kar altı kalır,
Aşktan ayrılanlar hep ah-vah alır.
Gidenler ardından sessizce çalar,
Aşkın veda eden teline kışın.
​
Oysa her kar tanesi bir ışık saçar,
Sonsuz döngüde bir kapıyı açar.
Bekleyen ümitler güneşe bakar,
Kavuşmak hayali dilinde kışın.
​
Gezgin anlar ki bu dünyanın fani,
Dostlukla yeşersin sevginin kanı.
Unutma insanlık, yaşat Vicdan'ı,
Huzurla çıkılsın yoluna kışın.

​YUSUF GÜL (GEZGİN)