Kış Şiiri Şiiri - Mehmet Keçeci

I

Kış
Üşüdü mü ellerin
Gözlerinin buğusu
Isıtır mı içimi
Rüzgar pervasız
Dağıtıyor saçlarını
Issızca geçerken sokakları
Bir ürperti
Korkutuyor yalnızlığını
Kış bir sessizliktir içim
Suskun şimdi dillerim
Bilmem hangi hayalin peşinde
Savrulup gidiyor gençliğim

Kış
Kanıyor kalbimin yarası
Estikçe rüzgar sızlıyor yaralar

II
Kış yalnızlığımı örter
Erkenden çekerim perdeleri
Sonra ıssız sokaklar gibi
İçimin yankılanan seslerini dinlerim
Bir hazin hikayedir yalnızlığım
Oturur onu dinlerim
Bilmem bahardaki uçuşan kuşları
Açan gülleri bilmem
Bir yalnızlık hayat bahçem, ortasından
Akar kederlerim
Ruhum saplanmış gibi ötelere
Kuytu ormanlara
Islık ıslık bir yalnızlık birikir
Konar gitmez odalara
Bir cam kenarı bulsam yağam yağmuru
Ya da karı izlerim
Rüzgarla konuşur
Uçan yapraklarla dost olurum
Mutluluğum benim
yağan karlarla gelir
O beyaz örtüyle yalnızlığımı gizler
Üşüyen yüreğimi ısıtırım
Bu beyaz ışıkla
ben ruhumu aydınlatırım
Kış
Üşüyor ellerim

III
Bir sevda tepesinde
Yıllardır baharı beklemekteyim
Bir umut bir umut daha
Kaçı kaldı ömrümüzün matem tutacak
Giden baharlar bir daha gelmeyecek
Kış üşüyor ellerim
Şöyle candan sarsan bedenimi
Bir sıcak bakışınla ruhum ısınacak
Dönüp gelsen kıyamet mi kopacak
Bu fırtına bu yalnızlık
Ah ne zaman bitecek
Kış üşüyor ellerim
Üşüyor yüreğim
Kış işte