Kış Saati Şiiri - Erdal Gençel

Mendil satan kızın üşümüş elleriyle severdin belki beni
Kar tanelerinin sırrını verirdim sana.
Başka dillerde söylenirdi şarkımız.
Anlamazdık, ağlardık.

Ağlayan gelin çiçekleri beklerdi uçurum kenarında.
Yapraklarında hayat şifreli damlalar.
Uzaktan seyrederdik yabancısı olduğumuz bu zamanı.
Korkardık, kaçardık.

Göçebe kuşların kanatlarıyla taşırdım belki seni.
Nasıl olsa yolu hep bilir onlar.
Bir ceylanın su içmesi kadar karışırdık kalabalığa.
Sonra telaşlanır, uçardık.

Yalnız bir patika bulurduk ressamın tuvalinde.
Ayak izlerimiz arkadaşı olurdu belki de.
Titanyum beyazına boyardık anlayamadığımız her şeyi
Yatmadan önce tüm saatleri kırıp, atardık.