Kış mevsiminin şairi

kış mevsiminin şairi

yüreğini dağa soyunuk ahmet
içince çok içerdi masaya yıkılacak kadar
oysa gül ağırıydı
tutar bir de rıhtımları yakardı gözleri çakmak taşıydı
öfkesinde kıvılcımlanırdı.
şiirinin bükülmesin diye beli
kendi belini verdi şiire..
her dalgınlaştığında anlardım şiire çıraklık ederdi
yüreği nasır bağlardı..
öyle bir adamdı..
dirseğini boşluğun yüreğine yaslardı ve
işaret parmağı at gibi şaha kalkardı küfürde
allah’ına dinine gider yapardı ya
o küfür gülleri bile dilinin çöplüğünü temizlerdi
küfrün ardından gök gürlemesi gülerdi ki
dişleri şimşeklenirdi
yüzü açılırdı gökyüzünce..
en güzeli ise içerken çok konuşurdu
herkesi anlama engelli sarhoş sayardı
adamı şiire, şiiri adama soyundururdu..
bir de yüreği kirlenenleri bildikçe kahrolurdu..
ahmet can şiirde kısa kolluydu
o nedenle kışın okunurdu yaz değsin diye yüreğe
içimizde üşüyen kış mevsimine
yalanı anlından vururdu
yanlış dostluklardan yorulurdu
şiirini alır dağ başına yollanırdı
yüreğini dize dize dağlara soyunurdu…