Kış; yalnızdır, yalnızlıktır, soğuktur çoğu zaman.
Terk edilmiştir, üzgündür, karamsardır, hastadır.
Diğer mevsimlerin sıcaklığı yoktur onda.
Adı üstünde; kara kıştır, ayazdır...
Bir dostu terk ediştir,
Yaprak misali kopuştur dalından.
Ayrılıştır bu dünyadan...
Kış; itilmiştir, kakılmıştır.
Aslında bu kadar soğuk değildir.
İnsanların bakışıdır soğuk olan...
Bazen kar yağar neşesinden,
Bazen de yağmur, üzüntüsünden...
Kara kıştır hüzne boğan,
Yakarıştır, insanlara güneş gibi doğmayan...
03/02/2009
Ali TekkanatKayıt Tarihi : 27.6.2009 01:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!