Kış mevsimi Şiiri - Adem Arslan 1

ağaçlar yavaş yavaş son yapraklarını döküyorlardı
hayvanlarda bir alamet başka yerlere göçüyorlardı
insanlarda ayrı bir telaş odun-kömür yakacak alıyorlardı
bunca hazırlıkların sebebi neydi acaba kimi karşılıyorlardı

gökyüzünde sebebini anlayamadığım garipliklerin
dertleri neydi havada uçuşan bunca kelebeklerin
yoksa boş yere yeryüzüne yağan onca pamukların
yeryüzü haber veriyordu artık kışın olacakların

toprak ana tamamıyla beyaz yorganını çekmişti üstüne
yaşam nasıl devam ediyordu bilmem o yorganın altında
alışmışmıydı acaba bu son giydiği bembeyaz kostümüne
onu bilemem ama ben alışamadım soğuk olan hayatında

yanında olup bitenden habersiz hülyalara dalarak
rüyalarda bomboş gezip derin uzun bir uykuya yatarak
bazen bilmeden kendi kendine öfkeyle soğuk ekip kızarak
bazen sebebsiz yorganını söküp sakinleşip yumuşayarak

canlanmıştı sobalar bacalardan üflüyordu dumanını
yiyordu odun ile kömürü dolduruyordu kazanını
yakamazsan kızıp tütüyor belirtiyor insana isyanını
bir kış boyu mekanında böyle geçiriyordu zamanını

yine bir anda kızıp köpürmüştü yeryüzüne
insanları mahkum edip tıkmıştı evlerine
dünya mahlukatı düşman olmuştu kendilerine
isyan edip baharı istiyorlardı onun yerine

kardan adamlar yapılıyor onunla eğlenmek için
ılık soba başı aranıyordu biraz ısınmak için
şaka ediyordu sanki insanları kızdırmak için
amacı neydi acaba emeline ulaşmak için

üstünde beni adem neler yapıyor neler, vurdum duymaz
insanoğluna bin bir türlü belalar çektirir, doğa kurallarına uymaz
at şu yorganı üstünden kalk giy bahar elbiseni inat edip giymez
hele dur sen yaklaştı onun sonu o unuttu zamanı saymaz

bütün işler birbirine girdi her şey oldu karmaşık
işte bir bela ayıklamağa bak al eline bir kaşık
çözemezsin sen bunu dolandı her tarafa sarmaşık
sen ondan hoşlanmasanda o sana oluverdi aşık

dinimizde münafıklığın alameti zahiri üçtür
mevsimlerde mi münafık anlaması çok güçtür
ne olursa olsun beni adem her zaman muhtaçtır
idrak edebilse eğer bütün bunlar başına taçtır

her senenin son mevsimine derler ki kış tersi şık
karla kaplandı etraf sardı ortalığı bembeyaz ışık
herşey oluverdi bir anda birbirine dolaşıp karışık
varsın olsun nasılsa beni adem zaten buna alışık

ben-i adem
01-02-1991