Kış Mevsimi Şiiri - Alparslan Alp

Kendi kaderine terk edilmiş ormanlar, piknik alanları
Şen şakrak bahardan ve güneşli yazdan eser yok sanki
Havadan başlıyor değişim toprağa ulaşıyor zamanla
Hava bir kere sıcak bakmıyor artık insanlara

O munis, güler yüzlü bakışı gitmiş
Adeta soğuk, hiddetli ve sinirli bir hal almış sanki
Toprak desen eski toprak değil
Mevsimlerle birlikte sanki o da erozyona uğruyor

Sessizlik sarmış dört bir tarafı
İnsanlar karıncalar misali
Soğuk havadan kaçmak için bir an önce sığınacak
Sıcak yuvalarına ulaşma çabası içinde

Ya dışarda kalanlar evsiz olanlar
Onların durumunu Allah bilir
Kendi kaderine terk edilmişçesine
Yardımsever elleri beklerler

Kimi cadde başında dilenir,
Kimi kaldırımlarda sürünür
Önünden hızla gelip geçen insanlara
Masum gözlerle bakarlar

Kış mevsimi en fazla onlar üzerinde tesirini gösterir
Bir tarafta açlık, bir tarafta keskin bir ayaz ve soğuk hava
Boşaltır durmadan üstüne biçarelerin karları, yağmurları, tayfunları
Üstlerindeki yırtık pırtık elbiselerle, paçavralar içinde

Alışmıştır artık kimsesizler bu ilgisizliğe
Sadece gelip geçen insanlar değil
Sanki kış mevsimi de habersizdir
Onların yaşantısından, hayatlarından

Aslında onlar da boşvermişlerdir artık
Hayata, mevsimlerin akışına ve zamana
Boş gözlerle bakarlar
Hayat amacını yitirmiştir onlar için
Tek bir amaçları kalmıştır
Yaşadıkları sürece ekmek mücadelesi için savaşmak

Ey insanlar çevrenize karşı duyarsız, vurdumduymaz
Kendini bilmeyen ve haline şükretmeyen insanlar
Kış mevsiminin sert yüzünü gösterdiği şu günlerde
Siz sıcak yuvanızda ve ailenizle yaşarken
Dışarda hayat mücadelesini sürdüren binlerce, milyonlarca aç insan var...