Kış Masalı Şiiri - Serdar Alıcı

Bir kartanesinin yalnızlığıydı bu sessizlik
Soğuk bir gülücük üşütüyordu ruhumu
Uzaklardan gelen kırık bir gülümseme
Kalbim soğuk, sessiz heryer

Zor da olsa güneş doğardı kalbime
Bâzen bir fırtına kopardı düşlerimde
Unuturdum kartanesinin yalnızlığını
Ama yine de üşüyordu ruhum

Zincirli kuyu gibiydi bana bakışların
Ne kadar düşsem de o kuyuya
Yine de çıkabilirdim
Unutamazdım ama ne kadar istesem de

İşte! Bir kartanesi daha düşüyor...
Ruhumun kilit vurulmuş derinliklerine
Üşüyorum yine yapayalnız
Ama yine de güneş doğuyor kalbime

Kırılmış bir umudun son çâresiydin
Yıkılmış bir hâyâlin yeni bir başlangıcıydın
Unutulmuş bir gülümsemenin son tebessümüydün
Benim gökten düşen son kartanemdin

Soğuk, kalbimi umutsuzluğa sürüklüyor
Battım bir bataklığa
Çıkamıyorum, dondu ruhum
Acıyor buzlu kalbim

Kartanem benim, son umudum
Diğerleri gibi eriyip gitme!
Soğutma kalbimi!
Ruhum kaskatı kesildi, n'olur gitme

Sonsuz bir kışın son kartanesi mi bu?
Hâyâllerimin donduğu ân mı bu?
Ruhum karlı bir dağda yine mi esir kalacak?
Kalbim yine başka kartaneleriyle mi olacak?

Artık hareket edemiyorum
Dondum, erimeyen bir buz oldum
Kartanem bile eridi
Ben erimiyorum

Kalbimden akan kanlar seni üzmüyor mu?
Ruhumdan dökülen gözyaşları seni üzmüyor mu?
Hâyâllerimin karlar altında kalışı seni üzmüyor mu?
Beni hiç mi sevmiyorsun, sevgilim?

Unuttuysan beni...
Bir kış masalında hatırlarsın, sevdiğim
Ama hatırladığın gibi değilim artık
"Seni sevmiyorum" desen de
Son kez nefes alıyorum, bil ki senin için