Kış Masalı Şiiri - Ali Gaffar Bilican

Üşüyorum,
çıplak ayak umutlarım, sırtı açık düşlerim
donmak üzere.
Isınmak için kaç kat hayalle örtünsem nafile,
hayallerimin sonunda bir soğuk mevsim.
Yüreğim üşüyor,
şakaklarımdan akan terler donuyor.
Soğuklarda ter mi olur dersiniz,
çaresiz kalırsa insan.
Soğuk zemheriyle vurduğu zaman,
cam kırıkları gibi işler iliğine sızlayış.
Bir umut ikliminde yaprak dökümüdür,
belki de bu bekleyiş.
Düşünüyorum,
bu acımasız oyunun kurbanı olanları,
evi harap, gönlü virân olanları,
sözü içten, sesi titrek olanları,
bazen de soğuklara aldırmadan dalıp gittikleri o uzak diyarları.
Titriyorum,
gördükçe küçük çocukların çıplak, yalın ayaklarını,
buz gibi zemine temas edince minik ayakları, bir ürperti gelir bana.
Ah çocuk!
Bir ayakkabı ömrü ile mukayese ediliyor ömrün.
Bilirim,
seni donarak ölmeye mecbur edenler,
hepsi de yanarak, can vermeyi hakedenler!
Görüyorum,
bazen bir kız çocuğunun, elinde yarım ekmeğinin, hiç bitmesini istemiyormuşcasına, azar azar dişleyişini,
Gözlerinden belli, bu kış mevsiminde o soğuk duyguların, koca yüreğinde hissizleştiğini...