Kış Masalı Şiiri - Berke Selman

Bir sen varsın, bir yoksun...‬
‪Yalnızlık zaman ayırırdı sık sık,‬
‪Sana dair yazmaya nice kartpostallara.
‪Onlar metruk bir çiftliğin çam ağacına asık.‬
‪Sahi bu kez uzun sürdü bu kış,
‪Kalbimde iyi yandı attığın kazık.‬
‪Lapa lapa yağarken sessiz bir alkış,‬
‪İyi geldi şuramdaki ağrıya buz.‬
‪Bana değil, çektiğin perdeye yazık.‬
‪Ben senin bahar ve kışındım.‬ ‪
Şimdi biz iki zıt kutubuz.‬ ‪

Kardan adamsı bir heyecanla,‬
‪Sen beni öyle bir hızla sevdin ki.‬
‪Beni ortada bırakıp giderken,‬
‪Buz kestim zamanla.‬
‪Sonra anladım ki aşkmış, ‬
‪Bir kardan adama sapsarı gökyüzünü sevdiren.
‪Belki aşk da gelir, ölüm kadar erken,‬
‪Ama hırpalanmakla kalbim kırılmaz tam.
‪Sen papatyalarınla oyalanırken,‬
‪Nergislerini de seviyordu kardan adam.

Öyle bir sustun ki dudaklarım dondu.
‪Havadan, sudan bahsetmek yoksulca.‬
‪Kardan konuşmak yağdırırdı umudu;
Hafif, incitmeksizin ve usulca,
‪Yüreğe kadar düşmeli sözcükler..‬.
‪Çaresiz değildir; kanadı kırık bir kuş, ‬
‪Arnavut kaldırımındaki gonca,‬
‪Ve titrek çeneli gülücükler…
‪Ama masalların ortası sarp yokuş.

‪Eğer bana gelirsen elimi sıkı tut.
‪Yollar kaygan, ne olur ne olmaz,
‪Bu yokuştan inebiliriz iki vücut.‬..
İhtiyacın olmaz başındaki taca,
Başkalarına koyduğun ayraca,
Zemherimi masal eylersen eğer.