Kış... Kışt Kışt! Şiiri - Murat Genca

nedense kış denince
kibritçi kızın hikayesi
gelir birden aklıma
bir de çenemin titreyişi...

yorganların altına
kıvrılan vücutların
uzun kış gecelerindeki
tarifsiz saadetleri

mevsim kışsa
koşuşturmaca anlam kazanır
vapurlar sanki hızlı gider
kuşlar sanki
hızlı uçar...

bedenlerin üstünde
kat kat yükselen sarmalar
çarpışan şemsiyeler
kayan ayakkabılar

taksiler snoblaşır
kuyruklar uzar
ve boza bir de turşu
bollaşır

salgınlar olur grip gibi
okullar
tatil olur
insanlarsa perişan

sanırım birtek
botumu giymeyi severim
kışın kapıyı çalmasıyla
onunla suya bile girerim

çıkanlar daha bir yaklaşır
çıkmayanlar daha bir
mahzunlaşır
köşede titreyen kestaneci gibi

mevsim normallerindeki
buzlanma fazla sürmez
güneşin azıcık gülümsemesi
hoşluklar doğurur...

kışlar sırlar saklar
kışlarda hep
saklama duygusu var
yorgun altındaki sadece
bedenlerimiz değil

kışın çiçek büyümez
çehresi soğuk
çiçeği büyütebilmek için ışığın
yanında
bir de sevgi gerek...

ve insanlar dört mevsim
hep havayı konuşur durur
mahalle bakkalından
ekmeğini alırken

küçük buz taneleri
suratlara çarparken
caddelerden aşağıya
pürdikkat şehirliler yürür

kış çok dokunmaz şehire
ancak canı istediğinde
hoyratça dalgasını geçer
yaşamı felç eder

nedense kış denince
hep aklıma uyumak gelir
umarsız bir ayı ya da
soğuk bir yılan olduğumdan
değil

uzak dursa benden
daha mutlu olurum

kış...

kışt kışt!