Kış Kışlıyorum Şiiri - Cuma Yüksel

Geleceğe ne bırakacaksın dediler,
benim bir geleceğim yok,
zaten o da yeni gitti
dedim.

Ve sustum.

Öyle bir sustum ki,
ağzımı ne bir bıçak açabildi,
ne de bir neşter...

Karanlığa öyle bir hükmettim ki sonra,
utandım kendime bakmaya,
aydınlıkta...
Ve sordum defalarca kendime,
sevilenler neden hep zamansız giderler,

diye..

Sonra...
Sonrası berbat...

Açtım ağzımı,
öyle bir açış ki,
ses kustum.
Harf kustum.
Cümle kustum.

İçim dışım bir oldu.
herkese küstüm...

Hoş geldin yalnızlık,
ben artık büyüdüm...

Yol yordam biliyorum artık,
tevazu aynasında küçüldüm...
...

Sen ne zaman gittin kadın,
neden hep böyle yeniymiş gibi geliyor bana...
Neden hâlâ adını ağzıma aldığımda, susuyorum.
Ve kulaklarımdan kan geliyor..

Ben özlemiyorum,
diyorum
ama,
.
.
.

Sen ne zaman bittin kadın,
ben sana neden her şiir yazdığımda,
yeniden başlıyorum susmaya...

Seni ben neden hep ayakta alkışlıyorum...
bilmiyorum..

Şimdi de bana yeni ihanetler pazarlıyorsun,
peki, onu da alıyorum.

Ama farketmez yine de seni;

ayakta,

al kışlıyorum...