Kış Kış Şiiri - Ömer Can Kaplan

Kışa uzandı yine mevsim
Beni içimde bir yazmak sıkıntısı
Elimde kalem tepemde sinir
Sinemde dörtnala bir sızı
Yazmazsam yaza kalmaz delirtir.

Kış kış mevsim kış kış
-" yaz yaz Ömer yaz yaz"

Yazmasam ölürüm sanki;
Bir hüzün ağacının kurumuş dallarından
Hayal gibi toprağa süzülen yağmurları.
Sonbahardan kalma yaprakların
Akşamdan kalma bir berduş gibi ortalık yerde
Beyaz bir battaniyeye sarılıp sızdıklarını.
Dağ başını kuşatan gri orduların
Görüş mesafesine verdiği reklam aralarında
Melekü'l Mevt'in dehşetli mesaisini.

Yazmasam ölürüm kesin;
Piynar iskeletleri üzerinde oynaşan kar kuşlarının
Doğanın şarkısını koro halinde şakımalarını.
Bir tarafta vahşi yaşamın vahşetini
Bir tarafta vadilerin barış çağrısını.
Ve uzak bir dağ köyünde burunları kıpkızıl
Elleri tezek kokulu bıçkın yürekli köy çocuklarının
Altlarında leğenlerle sarp yamaçlardan kaydığını.

Kış kış mevsim kış kış
-"yaz yaz Ömer yaz yaz"

Yazmasam sanki;
Rüzgar toplayıp gidecek bavulunu
Bulutlar ben yürürken gelmeyecek ardımdan.
Ulviye Sultan bir kibrit çakarak gülistanlarda
Sağır edecek annesini piyano tuşlarında.
Aynalardan nefret edecek Narcissus
Ve nergisler açmayacak dere boylarında.

Yazmasam kesin;
Kutuplarda bir penguen üşüyecek
Tohumları epriyip kaybolacak ilkyazların
Hiçbir göçen kuş geri dönmeyecek
Ne aşklar kalacak tende ne aşıklarda emanet.
Dağlardan esip gelecek elleriyle buz kesen
Bir umacı siluetiyle heybetli bir yalnızlık
Çocuklar hiç çıkmayacak yastık evlerinden.

Yaz yaz mevsim yaz yaz
-"kış kış Ömer kış kış"