Kış İnsanı Şiiri - Bilge Çelik

Coşan ırmaklar var
Ruhumun tenhalarında.
Damlalar düşüyor denizlerime
Kar taneleri ıslatıyor ellerimi.

Isınıyor bedenim çıtırdayan odunlarla
Ve kestanelerim...
Güzel zamanlar hatırlıyorum bu mevsim.
Kitaplarımın kokusu şenlendiriyor burnumu.

Kulaklarım duyuyor
Neşenin sesi bu, eğleniyor çocuklar.
Tam dudaklarımda bir gülümseme hissediyorum
Doluyor gözlerim buruklukla.

Bildim ben bu mevsimi,
Neşesi ve sessizliği hüznü saklayandır.
Yanan ocakları, tüten aşları vardır da
Adaletten gizlenen mevsimdir bu.

Çevirmek kafayı, izlemek dışarıda yağanı
Bakmakla görmek bir değil
Gözlerini kapatınca sızlamıyorsa yüreğin
Bakmış ama görememiş umutlu gözlerin.

Düşün, senin ellerin gibi ıslatır kar taneleri
Ayakları yere çıplak basanları
Yiyeceği aşı, artık denilenlerden çıkaranları
ve dilinden anlamadığın masumları.

Bence insanlığın ince çizgisidir bu mevsim,
Gösterir yürekleri çıplaklığıyla.
Var mıdır kalbin, duyguların dili?
Eğer görüpte çıkmıyorsa sesin, yapmıyorsa hiçbir şey ellerin
Bir daha düşün, merhamet olmayınca varlığında, hissedemiyorsan
İnsan olmaya yeter mi senin nefesin?