Kış Hatıraları Şiiri - Abdulkadir Öğdüm

Çok şey yazardım da sana sevdiğim
dışarıda kar yağıyor şimdi…

Hatırlıyorum da çocukluğumuzu
her kar yağışında nasıl da sevinirdik…
Pencerelerden el işaretleriyle anlaşıp dışarı çıkardık.
Gül yüzlü annelerimiz başımıza beremizi
boynumuza atkımızı takmadan bırakmazdı kapıya.
Yediğimizi, içtiğimizi kızağın üstünde eritirdik.
Otoban gibiydi yokuşlar.
Komşunun Coni diye bir köpeği vardı
salıverirdi üstümüze
kızakları bırakır kaçardık.
Kızağı olmayan Sefa diye bir çocuk vardı
o da leğenle kayardı
annesi nasıl kızardı…

Bazen lapa lapa yağardı kar.
Her birimiz bir kürekle çalışarak
kardan evler yapardık.
Çocukluk bu ya, bir de ateş yakardık içinde.
Sobamızmış yani…
Her seferinde eriyip üstümüze yıkılırdı.
Biz de bozuntuya vermez, gülerdik.
Hem de öyle gülerdik ki
soğuktan ağzımızın şekli değişirdi.
Konuşamazdık, parmaklarımızı oynatamazdık…

Mahallenin kırmızı elbiseli kızları da
yıkılan kardan evimize gülüp
kendileri de kardan adam yapardılar.
Burnu havuçtan, gözleri kömürden
ağzını da taşlardan yapardılar.
Eh yani, gitmez miydi zorumuza.
Aramızdan biri cinlik düşünürdü mutlaka.
Yardım etmeye geldik deyip
ellerimizdeki küreklerle bozardık yaptıklarını.
Onlar ağlardı biz yine gülerdik.
Ah, ne günlerdi o günler
ne kadar da şendik…

Şimdi gecenin üçü, yine dışarıda kar yağıyor
ve ben kışıyla meşhur memleketimde
çocukluğumu arıyorum…

Ocak 2004