Kış Güneşim Şiiri - İsmail Alay

-kış güneşim-

Sen aldatmazsın haşa,bir emirle doğarsın!
Aldatmayı senden mi öğrendi
düştüğün yüzler...
Açacağız diye sevindi tomurcuklar
Zamansız doğan sen mi?
Gülüşüne aldanan tomurcuklar mı?
Üşütsen de adın güneş değil mi?
Moral kaynağı
Işığın kaynağı
Yaşamın dayanağı
Üşüyor tenim
Yanıyor içim
Kış güneşim...
Dağlarımda,ovalarımda
Mücevher gibi parlıyor karlar
Avizeler gibi yanıyor
Buzdan kıristaller
Soğuk, yanağımı uyuştururken
Bulutların arasından, nazlı nazlı çıkışına
Aldanacağımı bilerek
Sevindiğim çok olmuştur
Kış güneşim...
Saksılarda tomurcuklanan
Çiçekler sevinirken
Sobanın sıcaklığı ile
Yamaçlarda ümitlenen ağaçlar
Göz yaşı dökerler
Kış güneşim...
Bu kış senin sıcaklığında
Sana değil
Hainlere aldandı yiğitlerim
Kahramanca yere düştüler
Toprak sardı,sen nur oldun üzerlerine
Ben gözyaşlarımla suladım toprağı
Onlar ısındı
Ben yandım
Üşüdüm,üşüdüm
Kış güneşim...
Sen ol diyenin emriyle doğdun
Bana ulaşmak için
Bulutları boğdun
Hainler,ah o hainler
Zalimlerin emriyle
Aldattılar....
Tomurcuklarımı kuruttular
Yüreğimi yaktılar
Kış güneşim
u.e.ş.y.-ismail alay