Kış Güneşim Şiiri - Nurcan Bingöl

İçime doğdun birden, şaşırttın inan
tıpkı kış güneşi gibi ansızın beliriverdin bulutlar ardından
Apansız çaktın bakışlarını badem gözlerime
buğday sarısı ışığınla gözlerimi kamaştırdın
ışık saçtın gülümsedin gözlerime doğdun
deldin karanlıkları sisli, puslu havamı dağıttın,
belirsizliğin verdiği boşluktan sızdın gönlüme
hoş geldin, iyi ki geldin, söyle şimdiye kadar nerelerdeydin
buz kesmişti kalbim, kendime yenik düşmüştüm bu sıralar
aşk çıkmazında bir labirentte sıkışmıştı yüreğim
gök gürültülü yağmurlara teslimdi bedenim
günsüz başlardı gecem, heceler dilimde düğüm
boş bir sandalın alabora olma anındaydı benliğim
birden belirdin mucizelerle olumsuzluklarımı silmeye mi geldin?
Ne cismin, ne görüntündü beni bağlayan
Yüreğime dokunan sıcacık sözlerindi ben de anlam bulan
Eksik taşları yerlerine oturtan sen! Öbür yarımsın inan…
Gün seninle doğmakta şimdilerde, içim sevinçle dolu sabahlara
Akşamlar başka bir anlamlı, seni düşleyerek acıtmadan yüreğimi hissetmek
Gecelere sen diye varmak, rüyalara seninle dalmak
Olmasanda yanımda varmışsın gibi seni ben de yaşamak en güzeli bu olsa gerek
Kış güneşim zamansız doğmuş olsanda yüreğime herbişeyim oldun, kendimi buldum…